Niekiedy intencją fotografii jest przedstawienie sielankowości życia, koszmaru wojny, kruchej podstawy, na której opiera się świat lub odrodzenia, swoistego katharsis. By móc opowiedzieć w jednym dziele o całym spectrum wymienionych zjawisk, należy zwrócić się ku syntezie. Syntezie jako poszukiwaniu punktu wspólnego do przedstawień powstałych pierwotnie dla odmiennych celów. Jest to tworzenie złożonej wypowiedzi poprzez wykorzystywanie prostszych elementów i nadawanie całości materialnego charakteru. Jest to tez rodzaj gry z pamięcią (a raczej z jej wyobrażeniem), pewnego rodzaju wewnętrzna podróż po strukturach horyzontu zdarzeń.
Dotykając kwestii związanych z pamięcią i zapamiętanymi przez nas obrazami, stykamy się z nieodłączną potrzebą i chęcią utrwalania ich przez człowieka. Najbardziej doskonalą formą zmaterializowania wspomnień stała się fotografia. W znaczeniu fotografii rodzinnych, posiadanych przez niemal każdego człowieka, jako pamięć o rodzinie, bliskich, o sobie w przeszłości, lecz również fotografii w znaczeniu artystycznego środka wyrazu - próbie artystycznego opowiedzenia o problemie pamięci i wspomnień. Jak twierdzi Hans Belting w Antropologii obrazu : ,,fotografie bez trudu odnosimy - jako obiekty, dokumenty i ikony - do naszych własnych obrazów wspomnień"... O tym, jak ważną w kontekście pamięci jest fotografia, mówią również słowa Jerzego Lewczyńskiego, który w swej książce Archeologia fotografii. Prace z lat 1941-2005 pisze: ,,wśród wielu aspektów fotografii, jeden wydaje mi si najważniejszy i ciągle niedoceniany. Jest nim zdolność przekazywania pamięci o przeszłości"....
